Slotwoord

UIT HERINNER JE ZELF zijn de volgende fragmenten te lezen:


U vindt op deze website een overzicht van boeken die u kunt bestellen.


Uit: HERINNER JE ZELF, het slotwoord

“Jeetje mam wat kom jij van ver”. Patricia, die alles wat ik geschreven had voor mijn boek aan het uittypen was, belde me op. “Je hebt je bijna alleen maar bezig gehouden met of jij iemand iets aandeed. Ik vind alles wat ik lees heel boeiend, maar het grijpt me ook aan. Ik voelde me er gisteravond zo verdrietig over. Vooral dat jij zoveel pijn en verdriet hebt gehad zonder dat wij daar iets van wisten.”
We zijn samen even stil geweest. Na een tijdje zei ik:” Heb je daardoor misschien toch een zorgelozere jeugd gehad, dan wanneer je al die dingen had geweten?”
Dat was wel zo. Ze wist bovendien dat het verdriet, dat ze die avond gevoeld had van haarzelf was, dat enkel aangeraakt werd toen ze over het mijne las.
Wat een cadeau gaf ze me door dit telefoontje. Mijn opzet was geslaagd. Het was me dus gelukt om mijn pijn niet de hunne te laten worden.

Ik kwam mensen tegen die zeiden: 'ik doe het allemaal alleen, ik heb geen anderen nodig', als ze hoorden dat ik bij een paragnost kwam, later de therapeute aan mijn bed kreeg en nog later weer nieuwe 'helpers' tegen mocht komen. Tegelijkertijd voelde ik dat zij alsmaar bezig waren om kennis uit mij te halen en niet alleen kennis, maar ook energie. Ook dat is een manier.
Ik vind het niet erg om te zeggen dat ik helpers nodig had om mijn weg, die ik zelf bewandel, wat bij te lichten. Ze lieten mij zien hoe ik op momenten waarop ik zijwegen was ingeslagen, weer terug kon komen op de hoofdweg.
Fijn dat ze er waren. Jammer om er géén gebruik van te maken. Ik ben heel blij dat ik de moed had om het juist níet alleen te doen. Ik ging ervaren dat, als de hulp juist was, ik mijn leven zelfs meer Zelf deed.

Ja, ik kwam van ver. Ik deed het op mijn manier.
Op de vraag die ik onlangs kreeg of we persé een ziekte moeten doormaken om te groeien kan ik alleen maar zeggen: gelukkig niet. Om te groeien, zijn er zoveel manieren als er mensen zijn. Ieder mens haalt datgene naar zich toe, schept zijn eigen situaties, om daardoor tenslotte uit te kunnen komen bij zijn Ware Zelf. Dat wij zoveel eigen inbreng hebben bij de manier waarop onze weg gaat, wist ik pas toen ik al een heel end op weg was. Lijden hoeft niet zo lang te zijn, als we ons maar bewust worden. Bewustzijn kan lijden vervangen.
Misschien mag dit boek er een klein beetje aan meehelpen dat je goed naar het verlangen van je ziel luistert, zodat dit zich niet in je lichaam hoeft te gaan uitdrukken en het voor jou zonder al te veel omwegen een iets kortere weg wordt. Ik gun ieder mens heel snel de gelukzaligheid van zijn Werkelijke Zelf, van over lijden- in welke vorm dan ook- heen zijn.
 
Voor mij voelt het nu alsof ik aan het einde van de lange reis ben gekomen; een gevoel van thuisgekomen zijn.
Ik ben nu ook aan het einde van mijn boek gekomen. Met mijn hoofd in mijn handen gesteund zit ik stil naar mijn bureau te staren. Daar is het al even stil. Leeg haast. Alle losse papiertjes met daarop de zinnen die ’s nachts bij mij naar boven zijn gekomen, mijn schriften met teksten, mijn dagboeken, langzaam zijn ze verwerkt tot het dikke pakket geprinte vellen dat hier nu voor mij ligt.
Het geeft een gevoel alsof die hele berg losse materie door een magneet, heel gestructureerd is samengetrokken tot dat ene boek. Dat is voor mij een heel symbolisch beeld. Ik was het die daar lag met alle losse cellen als een ongestructureerde massa: een resultaat van levens. Zoals bij het boek voelt het in mij ook als een tot de kern gekomen zijn. Bij ieder stukje wat ik aflegde van A tot en met de Innerlijke Vrede, werd die losse materie wat vaster.

Het was een hele klus, mijn weg van her-innering, van opnieuw weten wat ik ook al weer allemaal was. Her-inner jezelf ! Remember yourself ! Dat alles in mij weer her-enigd werd stemt me heel dankbaar.
Mijn dankbaarheid zou niet minder groot geweest zijn als mijn lichaam zich niet meer had weten te herstellen. Binnen in mij had zich toch dat proces afgespeeld waar het om gaat: de genezing van mijzelf, van mijn Wezen.
Het maakt niet uit of ik staand zittend of liggend de plaats van mijn Innerlijke Vrede heb weten te bereiken. Voor mij blijft de ver-WONDER-ing. Daar binnen, dat is wat ik ben.
Zonder de nabijheid van die liefdevolle lantarentjes liep ik wellicht nog in het donker te dolen. Dit boek getuigt van mijn dank aan hen. Aan hen en aan het Leven, het prachtige Grote Licht, God.

Mijn God wat ben ik blij dat ik mag leven.

Realisatie: Numaga-Design