Nu wil ik lopen!

UIT HERINNER JE ZELF zijn de volgende fragmenten te lezen:


U vindt op deze website een overzicht van boeken die u kunt bestellen.


En dat heb ik toen door de intercom, huilend, tegen Patricia gezegd. Voor de allereerste keer heb ik aan een van mijn kinderen mijn verdriet laten horen. Ik weet nog dat ik zei dat ik het heel erg vond voor haar dat ze nu daar zo ziek lag en mij nodig had en dat ik niet kon komen. Dat het voor mij zelf ook verdrietig was, dat ik niet naar haar toe kon. " Ik vind het meestal niet erg dat ik niet kan lopen, maar nu wil ik lópen, wat vind ik dit erg. Ik voel me nu niet zo'n goede moeder, meiske."

Zo ziek als ze was, zei ze: " Mam toch, ik vind jou zo lief, maar ik snap het wel." 
Ik heb Johan gebeld en de huisarts en mijn gouden trouwe hulp, die Patricia met liefde verzorgden, naar beneden brachten en lekker warm op de bank installeerden. Nu ik dit schrijf voel ik het verdriet van toen weer heel sterk.
Toch was het een heel rijke ervaring. Nieuw. Het laten zien van mijn verdriet aan mijn kind. Voelen dat dit geen schuldgevoel maar juist een vredig gevoel had gegeven. Ik kon er vrede mee hebben, dat ik niet aan mijn eigen gevoelens voorbij gegaan was. Waarom was ik hier toch altijd zo verkrampt mee omgegaan. Dit was, nu de kinderen ouder werden, zeker niet meer nodig en bovendien kunnen kinderen meer aan dan ik dacht, als je het maar uitlegt.
Met dat 'altijd maar flink zijn' was ik ook eigenlijk voor de kinderen niet zo'n goed voorbeeld. Ik zei altijd wel tegen hen dat ze moesten huilen, hun verdriet niet binnen hoefden te houden. Nu ik dit zelf voorleefde was het allemaal echter. Eerst was het zoiets als 'niet roken want dat is slecht', met een sigaret tussen mijn lippen. Zoiets.

De eerste expositie werd door Johan en onze kinderen Patricia, Erwin en Gijs ingericht. In het gemeentehuis van onze woonplaats  SON en BREUGEL. Ik was om de aanwezigen te verwelkomen aanwezig via een beeldscherm. Voor mij toen ook nog een ‘veilige’ manier.
Bij veel schilderijen waren tijdens het schilderen ook teksten ontstaan. Deze werden samen met de schilderijen gepresenteerd.
Soms heb ik bij een schilderij teksten van andere dichters gebruikt. Prachtige woorden waar ik niet ‘overheen’  hoefde te gaan met de mijne. Ik was verwonderd hoe prachtig zij verwoord hadden wat ik uit mij naar boven had voelen komen en met mijn aquarelpotloden had vormgegeven als schilderij. Zo universeel zijn onze wegen.
In mij is zoveel dankbaarheid over de weg die ik ging en wat ik nu voor anderen zijn mag. Mijn lichaam kwam terug door mijn innerlijke weg. Lees hieronder over hoe ik toch ervaar dat het gaat om ons WEZEN.

Het teruggevonden licht

Realisatie: Numaga-Design